Leiti-marra
Eg leitaði eftir tær í nátt. Leitaði og leitaði - og koyrdi runt sum svøk fyri at finna útav, hvar tú vart. Ikki í skúlanum, ikki í Smæruni. Ikki í svimjihylinum, ikki á nøkrum av hinum løgnu støðunum, sum eg leitaði eftir tær í dreyminum í nátt. Panikkurin vaks, tí eg fann teg ongastaðni - tú vart ongastaðni at finna. At enda var eg púra febrilsk. Hvar vart tú? Hvat var hent tær? Eg spurdi øll á leiðini. Hava tit sæð Benjamin, spurdi eg. Men eingin visti, hvar tú vart. So vaknaði eg. Við hjartanum í hálsinum og hamrandi pulsi. Við einum smakki av ótta í munninum - ein slíkan smakk, sum man bara hevur, tá man óttast, at okkurt er hent eins barni. Eg vaknaði og bíðaði eftir, at eg skuldi sissa meg, sum man plagar at gera, tá man vaknar av eini marru. Men eg sissaðist ikki. Hinvegin skilti eg, at eg slett ikki fari at finna teg. Tú ert farin. Eg kann leita so galið eg vil. Men eg finni teg ikki. Tað ringasta er hent. Tað er ikki ein dreymur. *** Í dag legði