tómrúmið innaní..
Eg vaknaði í nátt - mátti upp. Sá, at klokkan var 02. 12. oktober kl 02. Fyri presis 8 mánaðum síðani var tað júst kl 02, at tað so knappliga og óvæntað bleiv kritiskt úti á teirri annars so tryggu stovuni á barnadeildini. Løgið, at tað skal sita so fast í kroppinum, ha? At eg vakni - at eg má upp? Men tað ger tað. Tað er so fysiskt. Akkurát átta mánaðir eru farnir. Nú er sera sjáldan, at eg møti fólki, sum ikki hava kondolerað ella sett orð á tað. Lívið koyrir líkasum áðrenn. Vit gera aftur tað, sum vit plagdu at gera. Arbeiða, fara til frítíðarítriv við gentunum, venja, planleggja.. Fólk práta við okkum, sum tey gjørdu áðrenn. Onkursvegna er tað gott. Befríandi. Men kortini er tað tungt, tí einki er tað sama. Eg eri ikki, sum eg var áðrenn, sjálvt um eg útatil síggi út til at vera tað. Tað er framvegis ikki ein løta á nøkrum degi, har Benjamin ikki liggur í bakhøvdinum. Allasomlu tíðina. Fleiri ferðir um dagin má eg summa meg, tí tað til dømis kemur: ..ein angi (sum