eydna og sorg

Óluva Lín, sum fylti 4 ár knappar tríggjar vikur eftir, at Benjamin doyði, hevur spurt og sett orð á. Grátið og skeldað. Reagerað. Og eg havi sum frægast roynt at greitt frá og svarað - at rúmað og skilt. Nakrar vikur eftir, at Benjamin doyði, spurdi hon, nær hann kom aftur. "Ongantíð" er eitt hart svar, tá tú júst er blivin fýra. Og tað er torført at skilja. Hon bað ofta um at sleppa út á grøvina - so kom eitt tíðarskeið, har hon ikki vildi út har - og nú uppsøkir hon aftur kirkjugarðin - nakað, sum barnagarðurin hevur dugað fyrimyndarliga væl at loftað. Tá Hjálpartólamiðstøðin hevði verið her eftir Benjaminsa song, stólum og loftslyftu, græt hon sáran ein heilan dag. Tað var akkurát sum, at hon tástani skilti, at hann ikki kom aftur. Ongantíð. Ofta fer hon inn í kamarið hjá honum og kemur grátandi út aftur við onkrum luti, sum hann átti. Eg havi roynt sum frægast at ugga - og eg veit bara, at tað einasta, sum uggar meg, er vónin um himmalin. So eg segði hen

Brot úr yrkingasavninum »Lív« Yrkingar um Lív, sum gjørdist 10 ár. Pápi hennara, Steinbjørn B. Jacobsen, gav út í 1981. Tað er sum at lesa mínar egnu tankar - bara lætnar í vøkur orð og snøggar setningar. So beinrakið. So komprimerað. So satt. *** Tíggju summør vart tú hjá okkum var ein partur av okkum lænti okkum tíni eygu Birti lív í gav av tínum ríka sinni Ein lívsfrísk kelda ið rann Ein vøkur lagna varð vovin Eftir standa vit við hondunum fullum av dreymum tað er ikki teir vit gráta um Ein kelda er tornað Eitt mynstur er vovið Hálvliðugt ella kanska Vit skilja tað ikki Men minnini liva *** Hjá mær í mínum hugaheimi livir tú so leingi eg livi ljóslivandi *** Nógv hava mist Svárt hava nógv sitið eftir Dagarnir eru misjavnt býttir Í dag er tað tú Í morgin ein annar Tekur tú við teim góðu løtunum má tú eisini taka við teim ringu søgdu tey gomlu men tað er svárt og hvørja ferð nýtt fyri hann ið missir Svárt nítur saknur um farið lív ***

1: Sorgin er ein veldig, máttmikil megi. Tú kanst ikki taka ræðið henni, men mást lata hana taka ræðið á tær. Í øllum førum fyrsta árið, sum í løtuni er mítt erfaringsgrundarlag. Ein pápi skrivaði soleiðis: »sorgin etur teg, tyggir teg - og tá hon er liðug við teg, spýtir hon teg útaftur.« Hetta gevur góða meining í mínum høvdi. Tað eru ikki vit, sum verða liðug við sorgina - tað er hon, sum verður liðug við okkum. 2: Tú kanst ikki sleppa tær undan sorgini ella undirtrykkja hana. Hon krevur rúmd og nærveru. Roynir tú at skúgva hana til síðis, rakar hon teg bara harðari aftur seinni. Tú mást vera í henni og taka hana inn, hóast tað er tungt og hart og strævið, og hóast tú ynskir at flýggja. 3: Sorgin broytir teg. Sum ein pápi orðaði tað: at missa eitt barn er, sum tá tú hellir svarta máling í eitt hvítt málingablikk. Málingin skiftir lit. Verður døkkari. Og hon verður ongantíð aftur eins hvít og hon var. 4: Av seinastu 365 náttunum vildi eg mett, at einar 300 í onkran mun hava ver

Í morgin er tað eitt ár, síðani tú fórt. Hesa seinastu vikuna havi eg endurlivað alt. Í veruligari tíð. Tíð. Tað er eitt so undarligt fenomen. Sum í einum filmi havi eg sæð alt, sum hendi í fjør, fyri mær Tú doyði ein mánadag. Faktiskt í dag, tó at dato'ið í ár er flutt til í morgin, týsdag. Í morgin er tað 12. februar. Men í dag er tað mánadagur. Í fjør var tað føstulávintsmánadagur. Og tá doyði tú. Men hesar seinastu dagarnar havi eg støðugt hugt at klokkuni og minst og hugsað um, hvat hendi fyri einum ári síðani. Hósdagin sá eg okkum bæði við køksborði. Eg hevði verið og keypt eina hvíta málingadrakt, tí vit høvdu avtalað, at tú skuldi vera ein astronautur í skúlanum fríggjadagin, tá tunnusláttur var. Eftir døgurða sótu vit og teknaðu á draktina. Leitaðu eftir NASA merkjum á netinum og teknaðu av. Dagur og vika var frá inni í stovuni, men vit høvdu als ikki stundir at hyggja. Vit teknaðu og teknaðu. Og vit kliptu og límaðu, so tín koyristólur eisini kundi grýlast.

Eg fari á tína grøv. Tí tað er einasta staðið í allari verðini, har tú ikki ert.