Mamma, nær fara vit til himmalin eftir Benjamin?

Óluva Lín, sum fylti 4 ár knappar tríggjar vikur eftir, at Benjamin doyði, hevur spurt og sett orð á.
Grátið og skeldað. Reagerað.

Og eg havi sum frægast roynt at greitt frá og svarað - at rúmað og skilt.

Nakrar vikur eftir, at Benjamin doyði, spurdi hon, nær hann kom aftur.

"Ongantíð" er eitt hart svar, tá tú júst er blivin fýra. Og tað er torført at skilja.

Hon bað ofta um at sleppa út á grøvina - so kom eitt tíðarskeið, har hon ikki vildi út har - og nú uppsøkir hon aftur kirkjugarðin - nakað, sum barnagarðurin hevur dugað fyrimyndarliga væl at loftað.

Tá Hjálpartólamiðstøðin hevði verið her eftir Benjaminsa song, stólum og loftslyftu, græt hon sáran ein heilan dag. Tað var akkurát sum, at hon tástani skilti, at hann ikki kom aftur. Ongantíð.

Ofta fer hon inn í kamarið hjá honum og kemur grátandi út aftur við onkrum luti, sum hann átti.

Eg havi roynt sum frægast at ugga - og eg veit bara, at tað einasta, sum uggar meg, er vónin um himmalin.

So eg segði henni einaferð - langt fyri summarferiuna - frágreiðingina, sum finst í bókini Heaven is for real, um ein drong, sum undir eini skurðviðgerð doyr, fer til himmals, hittir fólk í familjuni, sum eru deyð,  Jesus og onnur fólk úr Bíbliuni - fyri síðani at vakna aftur á skurðborðinum.

Eg væntaði, at tað fór at ugga hana at hoyra hesa frágreiðingina, sum so vakurt lýsir himmalin og eftirlívið.

Men hon blev fratør. Og tað tendraði 1000 nýggjar spurningar, sum eg ikki hevði sæð koma.

- Hví kundi hasin drongurin vakna aftur og ikki Benjamin?
- Hví kundi Gud ikki senda Benjamin aftur?
- Hví kundu læknarnir ikki arbeiða uppá meiri uppá Benjamin og gera okkurt, so hann kundi vakna aftur?
- Hvussu kanst tú vita, at Gud ikki sendir Benjamin aftur - og hann nú vaknar í grøvini og vit uppdaga tað slett ikki?

Og hon skeldaði inn á meg og inn á Gud, sum er so órættvísur at senda summi børn aftur til jarðar - men ikki onnur.

Enn í dag - hóast vit ikki hava tosað um hesa bókina í næstan eitt ár - kann hon spyrja "hví ikki Benjamin, tá hin drongurin kundi koma aftur"?

Ofta, ofta sigur hon ting sum:
- Eg gleði meg so nógv til eg doyggi. Tí tá kann eg endiliga klemma Benjamin aftur.
Ella: - Øll skulu doyggja. Eg skal eisini doyggja. Og tú.

Av og á kann hon eisini verða rasandi og gráta og skelda:
- Tað er ræðuliga órættvíst, at eg skal doyggja fyri at kunna klemma beiggja mín! Tað er snýt!

Óteljandi kvøld, tá hon verður troytt, grætur hon eftir Benjamini og leingist illa.

Í øllum hesum hevur Vársól, sum bara var knapt tvey, tá hann doyði, ikki luttikið so nógv. Hon spyr um hann, spyr eftir honum, peikar hann út á myndum - og associerar til Benjamin tá hon sær koyristólar ella dreingir við myrkum brillum.

- akra (sum) Benjamin, plagdi hon at siga.

Men nú kemur av álvara ferð á málmenningina, og orðfeingið veksur skjótt - og nú fái eg spakuliga innlit í eina rúgvu av tonkum, sum hon eisini ger sær, hóast hon bara er 2.

Ein dagin í heyst, tá vit koyrdu framvið Vesturkirkjuni, peikaði hon á kirkjuna og spurdi, hvør búði inni har.
- Hatta er ein kirkja. Tað er húsið hjá Gudi, svaraði eg.
- Nei, svaraði hon avgjørd - hatta er kirkjan hjá Benjamin.

Eg var skelkað. Hon MÁ minnast tað frá jarðarferðini, tí vit hava ongantíð aftur verið í eini støðu, har hon hevur kunnað knýtt orðið "kirkjan" við sjálvan bygningin - og aftur knýtt tað saman við Benjamin. Hon var við, tá vit komu niðan úr kapellinum. Hon var við, tá vit fóru oman áðrenn jarðarferðina. Hon gekk og mól um kistuna og var har, tá fólk komu. Og so fór hon í vognin og út at verða trillað. Men tað má hava gjørt inntrykk. Tí tað kom spontant og óvæntað frá henni sjálvari. Nú. Tá hon hevði fingið orðini at seta á.

Hon kemur ofta og setir seg hjá mær og biðir um at síggja myndir og videobrot av Benjamin. Og serliga tey, har hon og Benjamin eru saman, dámar henni væl.

Og í gjárkvøldið tá vit løgdu okkum, men hon ikki vildi sovna, fór hon aftur at tosa um hann.

- Benjamin er í himlinum, segði hon.
-ja góða, Benjamin er i himlinum.
- Vit fara eisini í himmalin.
- Ja góða, vit fara eisini í himmalin.
- Og so fara vit eftir Benjamin og taka hann við heim.
-.... Naaaa.. tað kunnu vit ikki.
- Mamma, nær fara vit til himmalin eftir Benjamin? Nær kemur Benjamin aftur heim í Grønulíð?

"Ongantíð" er ringt at skilja, tá man er tvey, og man leingist eftir beiggja sínum, hvørs minni framvegis anir. "Ongantíð" er so brutalt og hart, at tað als ikki sampakkar við einføldu barnaverðina.

Ein dagin, tá vit gingu framvið skúlanum á Trøðni, runnu tær báðar oman - inn í garðin, har vit so mangan hava verið við honum og eftir honum. Óluva Lín bukkaði seg niður á handikap-p-básinum og kíndi handikap-tekninum um høvdið.

- Benjamin, rópti hon inn ímóti teimum stongdu høvuðshurðunum.
- Benjamin, rópti Vársól.
- Eg leingist eftir tær, rópti Óluva Lín.
- Leingist eftir tær, rópti Vársól.

Og í morgun segði Óluva Lín:
- Eg hevði ynskt at Benjamin kundi komið aftur, mamma.
- Og Vársól legði afturat: Eg leingist eftir Benjamin, mamma.

- Og eg, er tað einasta, eg kann svara.
- Og eg.

Hellegens, sum eg hevði ynskt tað.
Hellegens, sum hetta er ringt.

Hvussu skal eg kunna greiða teimum frá "ongantíð", tá eg valla skilji tað sjálv?