Man venur seg við (næstan) alt..

Tað er ótrúligt, hvat man kann venja seg við. 

Man kann venja seg við tómrúmið. At her ikki longur er nakar koyristólur. At her ikki er nakar, sum maskar. At tað ikki er nakar, sum skal vendast um náttina. At eingin skal lyftast, at einki skal bíleggjast. At eingin er, sum skal nanast í sofuni hvørt kvøld og eingin skal haldast um náttina.

Man kann venja seg við at steingja av. At bara ganga við einum kroniskum stórum, tungum avstongdum kassa inni í bringuni og búkinum. Man kann venja seg við at bara lukka alt niður, so tað ikki sleppur at fylla. Tí tá tað sleppur at breiða seg, kann man ikki fungera. 

Man kann venja seg við allar tankarnar. Tankar um seinasta døgnið, og um hvat eg burdi gjørt øðrvísi.   Man kann venja seg við mynstrið - og loysnirnar. Man venur seg við at distrahera sinnið, heilt frá løtuni áðrenn man vaknar heilt og líka inntil man stórt sæð er sovnað. Man venur seg við, at man ikki bara kann liggja vakin í songini. Man má upp. Man má handla, lesa, surfa á netinum. Inntil man aftur sovnar.

Man venur seg við grátin. Man venur seg við heitu tárini. Hvussu kjálkarnir aftaná kennast strammir av øllum teimum tornaðu, søltu tárunum. Við brennandi kensluna í eygunum, sum hevur man brúkt ein gløðandi eyelinara. Man venur seg við tostan, sum stendst av grátinum - og av høvuðpínuni, sum altíð kemur aftaná. Man venur seg við at gráta leingi viðhvørt - og at gráta stutt viðhvørt - man venur seg við, at man noyðist at fáa alt út javnan. Man venur seg við, at man noyðist at gráta ofta, fyri at loysa ventilin eina løtu. 

Man kann venja seg við pínuna. Man venur seg við at hava so ilt innaní, at man næstan ikki fær andað. Man venur seg við allar teir tankarnar, sum  - um man loyvdi tí - høvdu fingið meg at grátið inntil eg ikki fekk andað ella staðið. Man venur seg við at ganga allan dagin við eini pínu, sum er so ræðulig, at man í fyrstuni heldur, at man fer at doyggja av henni. Í øllum førum fer hon at gera, at man ikki longur kann liva. 

Men tað kann man. Man venur seg við hana. Eins og man venur seg við longsulin. At leingjast so illa eftir sínum barni, at man hevur hug at skríggja og banka høvdið í veggin. At man ofta má trýsta neglirnar inn í lógvan ella bíta seg fast í kjálkan, tí longsulin er so stórur, at man hugsar, at man fer at blíva ør. Missa seg sjálva burtur í tí ovurhonds stóra dýpinum av longsli. Eisini longsulin venur man seg við. 

Man kann venja seg við allar fylgjurnar. Allar teir ringarnar, sum breiða seg eftir deyðan. 

Men eg klári ikki at venja meg av við teg, Benjamin.

Eg klári ikki at venja meg av við sjálvan teg. 

Tú ert enn líka ljóslivandi fyri mær. Og eg elski teg enn akkurát líka høgt. Og eg hugsi enn akkurát líka nógv um teg. Og tú bert mær enn akkurát líka nógva gleði, sum tú altíð hevur gjørt. 

Mítt elskaða, elskaða Benjusbarn. 

Mítt elskaða barn.