Ein støðugur streymur av tí, ið var - og tí, ið framvegis er
Tað gongur ikki ein dagur, har eg ikki hugsi um Benjamin. Tað er ikki ein dagur, har eg ikki nevni hann. Og eg elski, tá onnur eisini nevna hann. Tosa um hann. Minnast hann.
Tí hjá mær eru tað ikki nógvar løtur á nøkrum degi, har hann ikki onkursvegna er við.
Av og á er tað soleiðis, at »BUMM - har kom ein tanki ella eitt minni«
Men í nógv størri mun er tað sum ein á, sum støðugt streymar í bakhøvdinum. Allatíðina. Tí stórt sæð alt, sum eg eri, er eisini hann.
Tað er alt tað, sum hann var - alt tað, sum vit vóru í felag - og tað er alt tað, sum framvegis er eftir.
Tað eri eg, sum mamma, tí eg var fyrst mamma hansara.
Tað eru barnasangir og søgur, sum eg nú syngi og lesi fyri gentunum, men sum eg fyrst sang fyri honum.
Tað eru støð, vit hava verið (sum er umleið allastaðni í Havn, nógvastðani kring Føroyar og ymsa staðni kring verðina).
Tað eru ting, eg vildi ynskt at sagt honum ella gjørt fyri hann ella saman við honum.
Tað er ælabogin ein regntungan dag.
Tað eru ymisk leiku hjá honum, sum enn av og á geva ljóð frá sær innan úr kamarinum.
Tað er alt tað, hann elskaði at smakka, gera, hoyra og hyggja at.
Tað er alt tað, hann flenti í kíki at. Tað, sum rørdi hann.
Tað eru dagar, tá øll eru savnað - uttan hann.
Tað eru hansara skógvar og klæði - og tað, eg enn vildi ynskt at sloppið at keypt honum, tá eg fari til handils.
Tað eru ljóð, luktir og smakkir og litir.
Tað eru øll tey inntrykkini, sum seta gongd í minnini og tankarnar ígjøgnum ein dag. Og tað eru jú ein millión inntrykk allatíðina.
Í 1/3 av mínum lívi var hann ALT. Stórt sæð ALT snúði seg um hann, og alt mítt lív fylgdi hansara skema og tempo. Og 1/3 av lívinum er long tíð, tá tvey fólk eru so tøtt.
Og Benjamin ER framvegis - heldur enn VAR. Og eg kenni meg framvegis tætt knýtta at honum, hóast eg samstundis eisini kenni hann vera óendaliga langt burturi.
Hvørt einasta kvøld biði eg Jesuspápa heilsa Benjamin og siga honum, at vit enn elska hann og at okkum leingist eftir honum.
Hann er farin. Men hann er ikki farin.
Nú eru tað 1 ár, 7 mánaðir og 11 dagar - og hann er her enn. Í mær. Í mínum tonkum og mínum sansum og í mínum minnum og í mínum støðuga hugarensli. Og eg haldi framvegis fast um tað. Eg vil ikki vera tað fyriuttan, sjálvt um tað mangan er sum at snara einum dolki í einum sári. Mangan er tað hinvegin eisini ein góð, heit og fjálg kensla, sum eg fái.
Eg giti, at fólk nú hugsa, at eg eri komin víðari. »So flott, hon klárar tað so væl nú. Nýtt barn á veg. Komin víðari. Virkar glað. Deiligt, deiligt.«
Men eg ivist í, um fólk munnu vita, hvussu nógv Benjamin enn fyllir hjá mær. At eg enn ikki eru "komin víðari", tí hann er enn við allatíðina, hvønn dag. Hann er beint her! Við mær. Eg eri ikki farin víðari. Tað eru vit bæði tvey - í felag.
Eg ivist í, um fólk vita, hvussu lítið mín kærleiki til hansara er broyttur, sjálvt um nógv annað er broytt hetta hálva annað árið. Tað er ikki, sum tað var, beint tá hann fór. Ella sum tað var í januar, tá alt rapaði hjá mær.
Nú merki eg endiliga aftur gleðina, sum var horvin í næstan eitt ár. Men eg ivist í, um fólk vita, hvussu ofta eg gjøgnum dagin framvegs smílist og gleðist um Benjamin. Um hvat hann gjørdi - ella hvat hann nú hevði gjørt. Um fitta snýðið og bleytu hendurnar. Um ljóðini, sum eg enn hoyri fyri mær og um serliga eygnabráið, tá skálkaliga lagið var á honum.
Og eg ivist í, um tey vita, hvussu ofta eg enn missi ondina, hvussu ofta alt snørir seg saman innaní, hvussu ofta eitt tungt myrkur kennist í búkinum og hvussu ofta tárini brenna í eygunum, tí eg eri enn fullkomiliga ólukkulig um, at hann ikki bara kundi vera her hjá mær í frið.
Sama um mínar kenslur eru sorg ella gleði, so er Benjamin her framvegis.
A L L A T Í Ð I N A..
Og eg hevði ynskt, at onnur nevndu hann oftari. Og at tey oftari av sær sjálvum spontant tosaðu um hann. Spurdu um hann. Mintust hann. Summi gera tað. Og eg sendi teimum altíð ein takksaman tanka, tá tey gera tað.
Tí eg elski, at hann eisini fyri onnur í størri mun er nútíð, heldur enn bara farin tátíð.
Ein skrivaði hesi orðini til mín ein dagin: »vit hava ikki gloymt tað, sjálvt um vit einki siga.« Hesin setningurin hevði óendaligt virði fyri meg - og eg var so takksom!
Eg eri ikki longur bangin fyri, at eg skal gloyma hann - sum eg kanska var í fyrstuni. Tað veit eg, at eg ikki fari at gera, so leingi, sum mítt forstand koyrir á somu bylgjulongd, sum nú.
Hann fer altíð at vera fastgrógvin til so mong av mínum minnum, og so leingi, eg havi tey, havi eg hann.
Men eg ræðist støðugt meiri, at onnur skulu gloyma hann. Ella at fólk skulu halda, at týdningurin av tí ómetaliga tómrúminum eftir hann er minkaður. Ella at tey als ikki skulu skilja, at samstundis, sum tómrúmið er so ósigiliga stórt - so merkir tað ikki, at hann er horvin - tí hann fyllir enn so nógv.
Sjálvt um hann er farin, so er hann kortini ikki farin fyri meg.
Í mínum huga haldi eg honum framvegis fast.
Og tað geri eg í mínum støðuga tankastreymi allan, samlan dagin..
Tí hjá mær eru tað ikki nógvar løtur á nøkrum degi, har hann ikki onkursvegna er við.
Av og á er tað soleiðis, at »BUMM - har kom ein tanki ella eitt minni«
Men í nógv størri mun er tað sum ein á, sum støðugt streymar í bakhøvdinum. Allatíðina. Tí stórt sæð alt, sum eg eri, er eisini hann.
Tað er alt tað, sum hann var - alt tað, sum vit vóru í felag - og tað er alt tað, sum framvegis er eftir.
Tað eri eg, sum mamma, tí eg var fyrst mamma hansara.
Tað eru barnasangir og søgur, sum eg nú syngi og lesi fyri gentunum, men sum eg fyrst sang fyri honum.
Tað eru støð, vit hava verið (sum er umleið allastaðni í Havn, nógvastðani kring Føroyar og ymsa staðni kring verðina).
Tað eru ting, eg vildi ynskt at sagt honum ella gjørt fyri hann ella saman við honum.
Tað er ælabogin ein regntungan dag.
Tað eru ymisk leiku hjá honum, sum enn av og á geva ljóð frá sær innan úr kamarinum.
Tað er alt tað, hann elskaði at smakka, gera, hoyra og hyggja at.
Tað er alt tað, hann flenti í kíki at. Tað, sum rørdi hann.
Tað eru dagar, tá øll eru savnað - uttan hann.
Tað eru hansara skógvar og klæði - og tað, eg enn vildi ynskt at sloppið at keypt honum, tá eg fari til handils.
Tað eru ljóð, luktir og smakkir og litir.
Tað eru øll tey inntrykkini, sum seta gongd í minnini og tankarnar ígjøgnum ein dag. Og tað eru jú ein millión inntrykk allatíðina.
Í 1/3 av mínum lívi var hann ALT. Stórt sæð ALT snúði seg um hann, og alt mítt lív fylgdi hansara skema og tempo. Og 1/3 av lívinum er long tíð, tá tvey fólk eru so tøtt.
Og Benjamin ER framvegis - heldur enn VAR. Og eg kenni meg framvegis tætt knýtta at honum, hóast eg samstundis eisini kenni hann vera óendaliga langt burturi.
Hvørt einasta kvøld biði eg Jesuspápa heilsa Benjamin og siga honum, at vit enn elska hann og at okkum leingist eftir honum.
Hann er farin. Men hann er ikki farin.
Nú eru tað 1 ár, 7 mánaðir og 11 dagar - og hann er her enn. Í mær. Í mínum tonkum og mínum sansum og í mínum minnum og í mínum støðuga hugarensli. Og eg haldi framvegis fast um tað. Eg vil ikki vera tað fyriuttan, sjálvt um tað mangan er sum at snara einum dolki í einum sári. Mangan er tað hinvegin eisini ein góð, heit og fjálg kensla, sum eg fái.
Eg giti, at fólk nú hugsa, at eg eri komin víðari. »So flott, hon klárar tað so væl nú. Nýtt barn á veg. Komin víðari. Virkar glað. Deiligt, deiligt.«
Men eg ivist í, um fólk munnu vita, hvussu nógv Benjamin enn fyllir hjá mær. At eg enn ikki eru "komin víðari", tí hann er enn við allatíðina, hvønn dag. Hann er beint her! Við mær. Eg eri ikki farin víðari. Tað eru vit bæði tvey - í felag.
Eg ivist í, um fólk vita, hvussu lítið mín kærleiki til hansara er broyttur, sjálvt um nógv annað er broytt hetta hálva annað árið. Tað er ikki, sum tað var, beint tá hann fór. Ella sum tað var í januar, tá alt rapaði hjá mær.
Nú merki eg endiliga aftur gleðina, sum var horvin í næstan eitt ár. Men eg ivist í, um fólk vita, hvussu ofta eg gjøgnum dagin framvegs smílist og gleðist um Benjamin. Um hvat hann gjørdi - ella hvat hann nú hevði gjørt. Um fitta snýðið og bleytu hendurnar. Um ljóðini, sum eg enn hoyri fyri mær og um serliga eygnabráið, tá skálkaliga lagið var á honum.
Og eg ivist í, um tey vita, hvussu ofta eg enn missi ondina, hvussu ofta alt snørir seg saman innaní, hvussu ofta eitt tungt myrkur kennist í búkinum og hvussu ofta tárini brenna í eygunum, tí eg eri enn fullkomiliga ólukkulig um, at hann ikki bara kundi vera her hjá mær í frið.
Sama um mínar kenslur eru sorg ella gleði, so er Benjamin her framvegis.
A L L A T Í Ð I N A..
Og eg hevði ynskt, at onnur nevndu hann oftari. Og at tey oftari av sær sjálvum spontant tosaðu um hann. Spurdu um hann. Mintust hann. Summi gera tað. Og eg sendi teimum altíð ein takksaman tanka, tá tey gera tað.
Tí eg elski, at hann eisini fyri onnur í størri mun er nútíð, heldur enn bara farin tátíð.
Ein skrivaði hesi orðini til mín ein dagin: »vit hava ikki gloymt tað, sjálvt um vit einki siga.« Hesin setningurin hevði óendaligt virði fyri meg - og eg var so takksom!
Eg eri ikki longur bangin fyri, at eg skal gloyma hann - sum eg kanska var í fyrstuni. Tað veit eg, at eg ikki fari at gera, so leingi, sum mítt forstand koyrir á somu bylgjulongd, sum nú.
Hann fer altíð at vera fastgrógvin til so mong av mínum minnum, og so leingi, eg havi tey, havi eg hann.
Men eg ræðist støðugt meiri, at onnur skulu gloyma hann. Ella at fólk skulu halda, at týdningurin av tí ómetaliga tómrúminum eftir hann er minkaður. Ella at tey als ikki skulu skilja, at samstundis, sum tómrúmið er so ósigiliga stórt - so merkir tað ikki, at hann er horvin - tí hann fyllir enn so nógv.
Sjálvt um hann er farin, so er hann kortini ikki farin fyri meg.
Í mínum huga haldi eg honum framvegis fast.
Og tað geri eg í mínum støðuga tankastreymi allan, samlan dagin..
Kommentarer
Send en kommentar