upp og niður, upp og niður
Onkrar dagar vakni eg - og havi tað faktiskt heilt ókey.
Eg kann enntá tilvitað hugsa, at eg havi tað ókey. Eg kann hugsa, at eg má liva, at eg má njóta og at eg má góðtaka.
Eg kann enntá hugsa, at eg nú eri komin til sættis við øllum tí, sum hendi. At eg má takka fyri tað, sum var, og liva fyri tað, sum er.
Men mangan havi eg ikki meiri enn hugsað hendan tankan lidnan, so detti eg í fríum falli - sum ein neyðstaddur flúgvari - við fullari ferð til jarðar, inntil eg krasji í botnin.
- Tað gongur upp og niður, sigi eg, tá fólk spyrja. Og tað ger tað. Onkuntíð skifta upp og niðurtúrarnir, sum dagarnir skifta - at ein dagur er góður og tann næsti er tungur - men onkuntíð eru fleiri slíkir upp- og niðurtúrar ígjøgnum ein og sama dag.
Onkuntíð vakni eg og orki nóg illa at lata meg í, men sum dagurin líður, lætnar, og eg merki, hvussu eg spakuliga komi upp frá aftur.
Eg eri nú spakuliga við at flyta meg út úr tí zonuni, har eg antin ikki føli nakað - og bara eri totalt tóm innaní - ella føli stóra og knúsandi sorg - og hetta tykist hava við sær, at sveiggini millum upp og niður gerast størri og ógvusligari.
Tá man antin bara kennir sorg - ella einki, tá eru sveiggini ikki so stór. Variatiónin er ikki so stór.
Men tá man aftur dittar sær at klúgva spakuliga upp eftir kensluregistaranum - tá man aftur dittar sær at kenna árræði, gleði og at okkurt er gott, so er tað so mikið longri at falla og raka botnin. Fallið verður tað harðari. Kontrastin verður tað størri. Tí botnurin er framvegis líka langt niðri.
Og hendan túrin fari eg ofta fyri tíðina. Upp og niður. Upp og niður.
Tí tá eg eri glað um okkurt - til dømis tá vit sita í Benjaminsa potti uttanfyri og hava tað deiligt - so er sorgin um, at hann ikki er her, tilsvarandi stór. »Hetta er gott« hugsi eg - og bum - so gráti eg. Tað hendir uttan at eg varnist tað og uttan at eg fái stýrt tí - og so skjótt, at eg ikki fái vart meg fyri tí.
Og tá eg eina løtu í árræði hugsi, at eg nú nokk saktans makti at átaka mær onkra meiri krevjandi arbeiðsuppgávu, at luttaka í sosialum tiltøkum ella fara ein túr í býin - so er tað so mikið longri at falla, og tað tekur tí eisini tilsvarandi harðari, tá eg knappliga má síggja í eyguni, at eg kortini ikki megni tað. Tá eg knappliga eri um at kvalast, føli tað sum eg drukni og ikki makti nakað.
Hetta er ein lumpislig tíð. Og eg lumpi mest av øllum meg sjálva, tá eg í góðum løtum yvirmeti mína støðu og mína megi - og geri for nógv av.
Eg gloymi, at eg framvegis einki yvirskot havi. Eg gloymi, at tað fimta geari, sum vit so ofta dúva uppá bæði í arbeiði og sosialt, tá vit gera ting, sum vit ikki tíma, orka ella sum tykjast tung - tað fimta geari havi eg slett ikki.
Og tá eg royni at skifta í tað - tá eg royni at bíta tenninar saman og pressa meg sjálva - ja, so kódnar bilurin og steðgar heilt upp, heldur enn at koyra skjótari.
Alt í alt gongur tað samanunmtikið betri, tað dugi eg væl at síggja. Men tað eru framvegis nógv sveiggj ígjøgnum dagin. Og eg lumpi støðugt meg sjálva við at halda, at eg klári meiri, enn eg klári - og at eg orki meiri, enn eg orki.
Tað er upp og niður. Upp og niður. Alla somu tíðina.
Eg kann enntá tilvitað hugsa, at eg havi tað ókey. Eg kann hugsa, at eg má liva, at eg má njóta og at eg má góðtaka.
Eg kann enntá hugsa, at eg nú eri komin til sættis við øllum tí, sum hendi. At eg má takka fyri tað, sum var, og liva fyri tað, sum er.
Men mangan havi eg ikki meiri enn hugsað hendan tankan lidnan, so detti eg í fríum falli - sum ein neyðstaddur flúgvari - við fullari ferð til jarðar, inntil eg krasji í botnin.
- Tað gongur upp og niður, sigi eg, tá fólk spyrja. Og tað ger tað. Onkuntíð skifta upp og niðurtúrarnir, sum dagarnir skifta - at ein dagur er góður og tann næsti er tungur - men onkuntíð eru fleiri slíkir upp- og niðurtúrar ígjøgnum ein og sama dag.
Onkuntíð vakni eg og orki nóg illa at lata meg í, men sum dagurin líður, lætnar, og eg merki, hvussu eg spakuliga komi upp frá aftur.
Eg eri nú spakuliga við at flyta meg út úr tí zonuni, har eg antin ikki føli nakað - og bara eri totalt tóm innaní - ella føli stóra og knúsandi sorg - og hetta tykist hava við sær, at sveiggini millum upp og niður gerast størri og ógvusligari.
Tá man antin bara kennir sorg - ella einki, tá eru sveiggini ikki so stór. Variatiónin er ikki so stór.
Men tá man aftur dittar sær at klúgva spakuliga upp eftir kensluregistaranum - tá man aftur dittar sær at kenna árræði, gleði og at okkurt er gott, so er tað so mikið longri at falla og raka botnin. Fallið verður tað harðari. Kontrastin verður tað størri. Tí botnurin er framvegis líka langt niðri.
Og hendan túrin fari eg ofta fyri tíðina. Upp og niður. Upp og niður.
Tí tá eg eri glað um okkurt - til dømis tá vit sita í Benjaminsa potti uttanfyri og hava tað deiligt - so er sorgin um, at hann ikki er her, tilsvarandi stór. »Hetta er gott« hugsi eg - og bum - so gráti eg. Tað hendir uttan at eg varnist tað og uttan at eg fái stýrt tí - og so skjótt, at eg ikki fái vart meg fyri tí.
Og tá eg eina løtu í árræði hugsi, at eg nú nokk saktans makti at átaka mær onkra meiri krevjandi arbeiðsuppgávu, at luttaka í sosialum tiltøkum ella fara ein túr í býin - so er tað so mikið longri at falla, og tað tekur tí eisini tilsvarandi harðari, tá eg knappliga má síggja í eyguni, at eg kortini ikki megni tað. Tá eg knappliga eri um at kvalast, føli tað sum eg drukni og ikki makti nakað.
Hetta er ein lumpislig tíð. Og eg lumpi mest av øllum meg sjálva, tá eg í góðum løtum yvirmeti mína støðu og mína megi - og geri for nógv av.
Eg gloymi, at eg framvegis einki yvirskot havi. Eg gloymi, at tað fimta geari, sum vit so ofta dúva uppá bæði í arbeiði og sosialt, tá vit gera ting, sum vit ikki tíma, orka ella sum tykjast tung - tað fimta geari havi eg slett ikki.
Og tá eg royni at skifta í tað - tá eg royni at bíta tenninar saman og pressa meg sjálva - ja, so kódnar bilurin og steðgar heilt upp, heldur enn at koyra skjótari.
Alt í alt gongur tað samanunmtikið betri, tað dugi eg væl at síggja. Men tað eru framvegis nógv sveiggj ígjøgnum dagin. Og eg lumpi støðugt meg sjálva við at halda, at eg klári meiri, enn eg klári - og at eg orki meiri, enn eg orki.
Tað er upp og niður. Upp og niður. Alla somu tíðina.
Kommentarer
Send en kommentar