Frá lívið til ljós..
Vit vóru til minningargudstænastu í Havnar Kirkju sunnudagin.
Minningargudstænasta fyri tey børn, sum eru farin. Tað var hart. Men tað var gott.
Innkomin fingu vit eitt lítið ljós, sum vit kundu tendra frammi í kór.
Og í tí eg steig um høgu gáttina inn í skipið - stóra kirkjurúmið - runnu tær mongu ferðirnar, sum eg havi havt Benjamin við mær inn eftir gólvinum, framfyri meg.
Ein eksplosjón av tonkum, minnum og kenslum, sum togaðu meg aftur í tíð.
Tá hann varð doyptur. Minnist, hvussu stór, hátíðarlig og rørandi løtan var. Benjamin Ragnarsson við Streym er nú gróðursettur í Gudi. Tað er altso ein ófatiliga stór mynd. Og tankin um, at sama hvat fór at henda við lítla, ússaliga dreinginum, so var hann nú lagdur í Guds tryggu hond, var góður. Tí sjálvt um hann tá bara var tríggjar mánaðir, høvdu vit longu so mangan upplivað, at vit ikki fingu hjálpt honum. At okkara smáu armar og vælmeinandi gerðir ikki strektu til. Ikki tí, Gud hevði vissiliga tikið hann at sær, um hann ikki var doyptur, men tað var gott og trygt og hátíðarligt at fylgja ritualinum. Staðfesta, at tað var tað, vit ynsktu.
Eg mintist, hvussu fólk undraðust um navnið. Benjamin? Hví tað? Tí tað merkir Eydnusonur. Og tað er tað, hann er. Eydnusonurin.
Eg hugsaði um so nógvar jólaaftansgudstænastur, tá babba var deknur. Tá Benjamin gjørdist rørdur av jólasangunum og græt hart. Og hvussu hann flenti afturímóti, tá abbin segði sítt eyðkenda, harða AMEN.
Um hvussu eg fyrstu árini bar hann, og hvussu eg síðani mátti koyra hann við koyristólinum og hava hann hjá mær beint uttanfyri lítlu gulbrúnu hurðina.
Eg mintist, hvussu eg koyrdi hann inn eftir gólvinum og út eftir kistuni, tá babba fór til jarðar.
Og sum eg gekk inneftir, sá eg koyristólin frammanfyri mær. Fitta nakkaskinnið og ljósa hárið á høvdinum, sum vinglaði og mangan datt so tungt niður á bringuna, fyri síðani at verða spent uppaftur við einum rykki. Tí síggja alt, tað vildi drongurin.
Minnini eru so góð, og nútíðin er so hørð, serliga tá man staðfestir, at barnið - títt egna hjartabarn - við eitt er blivið reduserað til eitt ljós. Benjamin, lívið, allar kenslurnar - eru nú bara eitt ljós. Sum eg bar í lógvunum inn eftr gólvinum.
Og tá vit komu fram í kór til borðið við øllum ljósunum - øllum hesum mongu, mongu børnunum, sum enn verða elskað og saknað so sáran - græt eg longu illa. Áh hvat eg vildi havt mín drong heldur enn hetta ljósið.
Eg tendraði tað og Ragnar setti tað niður á plátuna. Okkara ljós. Okkara eingil. Millum alt ov nógv onnur.
Tað var gott at sleppa øllum ventilum og bara gráta. Grátur er so linnandi og sissandi. Hann er so góður, um hann er harður.
Og Marjun Bæk endaði so vakurt:
Várharra sleppir okkum ikki. Hvørki okkum, sum sita eftir, ella tí, sum fer um deyðans gátt. Men vit og tann, vit sakna, kunnu ikki vera saman, tí Várharra - í eitt bil - goymir okkum í hvør sínari hond.
Tað var ein vøkur mynd at hava við sær út aftur.
Minningargudstænasta fyri tey børn, sum eru farin. Tað var hart. Men tað var gott.
Innkomin fingu vit eitt lítið ljós, sum vit kundu tendra frammi í kór.
Og í tí eg steig um høgu gáttina inn í skipið - stóra kirkjurúmið - runnu tær mongu ferðirnar, sum eg havi havt Benjamin við mær inn eftir gólvinum, framfyri meg.
Ein eksplosjón av tonkum, minnum og kenslum, sum togaðu meg aftur í tíð.
Tá hann varð doyptur. Minnist, hvussu stór, hátíðarlig og rørandi løtan var. Benjamin Ragnarsson við Streym er nú gróðursettur í Gudi. Tað er altso ein ófatiliga stór mynd. Og tankin um, at sama hvat fór at henda við lítla, ússaliga dreinginum, so var hann nú lagdur í Guds tryggu hond, var góður. Tí sjálvt um hann tá bara var tríggjar mánaðir, høvdu vit longu so mangan upplivað, at vit ikki fingu hjálpt honum. At okkara smáu armar og vælmeinandi gerðir ikki strektu til. Ikki tí, Gud hevði vissiliga tikið hann at sær, um hann ikki var doyptur, men tað var gott og trygt og hátíðarligt at fylgja ritualinum. Staðfesta, at tað var tað, vit ynsktu.
Eg mintist, hvussu fólk undraðust um navnið. Benjamin? Hví tað? Tí tað merkir Eydnusonur. Og tað er tað, hann er. Eydnusonurin.
Eg hugsaði um so nógvar jólaaftansgudstænastur, tá babba var deknur. Tá Benjamin gjørdist rørdur av jólasangunum og græt hart. Og hvussu hann flenti afturímóti, tá abbin segði sítt eyðkenda, harða AMEN.
Um hvussu eg fyrstu árini bar hann, og hvussu eg síðani mátti koyra hann við koyristólinum og hava hann hjá mær beint uttanfyri lítlu gulbrúnu hurðina.
Eg mintist, hvussu eg koyrdi hann inn eftir gólvinum og út eftir kistuni, tá babba fór til jarðar.
Og sum eg gekk inneftir, sá eg koyristólin frammanfyri mær. Fitta nakkaskinnið og ljósa hárið á høvdinum, sum vinglaði og mangan datt so tungt niður á bringuna, fyri síðani at verða spent uppaftur við einum rykki. Tí síggja alt, tað vildi drongurin.
Minnini eru so góð, og nútíðin er so hørð, serliga tá man staðfestir, at barnið - títt egna hjartabarn - við eitt er blivið reduserað til eitt ljós. Benjamin, lívið, allar kenslurnar - eru nú bara eitt ljós. Sum eg bar í lógvunum inn eftr gólvinum.
Og tá vit komu fram í kór til borðið við øllum ljósunum - øllum hesum mongu, mongu børnunum, sum enn verða elskað og saknað so sáran - græt eg longu illa. Áh hvat eg vildi havt mín drong heldur enn hetta ljósið.
Eg tendraði tað og Ragnar setti tað niður á plátuna. Okkara ljós. Okkara eingil. Millum alt ov nógv onnur.
Tað var gott at sleppa øllum ventilum og bara gráta. Grátur er so linnandi og sissandi. Hann er so góður, um hann er harður.
Og Marjun Bæk endaði so vakurt:
Várharra sleppir okkum ikki. Hvørki okkum, sum sita eftir, ella tí, sum fer um deyðans gátt. Men vit og tann, vit sakna, kunnu ikki vera saman, tí Várharra - í eitt bil - goymir okkum í hvør sínari hond.
Tað var ein vøkur mynd at hava við sær út aftur.
Kommentarer
Send en kommentar