eydna og sorg

"Aldrin aftur" hevur fingið ein nýggjan týdning. "Aldrin aftur" hevur - inntil Benjamin fór - merkt, "treyðugt" ella "møguliga ikki" ella "nokk ikki aftur - um eg ikki umbestemmi meg" ella okkurt annað minni definitivt enn tann týdningurin, sum "aldrin aftur" nú hevur fingið. "Aldrin aftur" merkir nú veruliga "aldrin - ongantíð, nakrantíð aftur, so leingi eg livi". Tað er hart og kontant og knívsskorið - og tað er einki, sum bloytir tað. Aldrin aftur mussa títt fitta, vakra snýði. Aldrin aftur mussa teg niður á nasaryggin - í lítlu lægdina millum eyguni. Beint har, sum eg altíð havi mussað teg - heilt síðani tú vart nýføðingur. Aldrin aftur strúka hendurnar eftir pannuni ella kjálkunum ella ígjøgnum hárið. Ongantíð aftur mussa teg á munnin - og so síggja teg skrædna av látri, tí tú læt munnin upp, so eg í staðin mussaði teg mitt á framtennirnar. Ongantíð aftur. Nakrantíð. So leingi eg livi. Me...

Átta vikur eftir at Benjamin doyði, kendi eg fyri fyrstu ferð aftur ein lítlan fløva av gleði. Tað var úti í frískari luft saman við Óluvu Lín. Vit runnu - hon so skjótt, sum hon kláraði - og vit flentu. Eg havi ofta flent tær átta vikurnar áðrenn hetta. Men eg havi ikki kent nakra gleði. Eg kann gott konstatera, tá okkurt er gott. Antin ein løta ella ein støða ella ein uppliving. Eg síggi tað, eg staðfesti tað, eg virðismeti tað. Men eg MERKI tað ikki. Eg FØLI antin einki - ella føli eg sorg . Men hendan dagin, í várligum kulda og setandi sól, meðan vit báðar runnu oman brekkuna, og Óluva Lín flenti hart av eydnu, føldi eg eitt evarska lítið streyf av gleði. Ikki ein sovorin grund-gleði, sum merkist í øllum kroppinum. Ikki eingang ein sórin gleði, sum bara merkist í búkinum. Tað var bara eitt evarska lítið strok inni í bringuni - og so var tað horvið aftur. Men eg var ikki í iva um, hvat tað var. Líka sum man ikki er í iva, tá sólin knappliga brýtur ígjøgnum tann ann...

Úti er náttin myrk. Kvirr. Einki ljós. Einki ljóð. Klokkan 04. Úti er náttin sissandi, tolin - bíðandi eftir sólini. *** Inni er náttin myrk. Vaggar varliga til suðið av sovandi ljóðum. Tungliga anda tey hvíluna inn. Lættliga blæsa tey avlopið útaftur. Klokkan 04. Inni er náttin sissandi, blíð, lívgandi. ** Innaní mær er náttin myrk. Køvandi, kvalandi við hvøllum ljóðum. Sum ein kleiggjut, tjúkk tjøra rennnir náttin í mínum æðrum. Fyllir búkholuna. Kroystir magan, so eg vil spýggja, kleimir lunguni, so eg ikki fái luft. Náttin klínir sítt svarta kleiggj um hjartað, sum roynir at renna undan. Títtari. Harðari. Burtur. Men eingin kann renna frá klokkan 04. Klokkan 04 kennir øll míni loyndarmál. Rópar allar mínar misgerðir. Ýlir um ábyrgdina, eg hevði. Ábyrgdina, eg sveik. Fleirræddað - við øllum heimsins skríggjum um allan heimsins sálarkvøl - verður avleiðingin aftur og aftur útpenslað. Avleiðingin, sum eg skal liva við hvønn dag. Avleiðingin, sum næsta...

Nú, hvussu hevur tú tað, spyrja fólk.  Og eg yppi øksl. Og so nikka fólk.  At yppa øksl sigur teimum meiri, enn um eg skuldi farið at greitt teimum frá. Tí onkuntíð strekkja orð ikki til.  Hvussu skal eg við orðum lýsa, hvussu eg havi tað? Eg dugi tað ikki. Tað eitur alexithymia, tá man ikki megnar at lýsa kenslur við orðum. Tað plagar annars ikki at vera mítt problem. Orð plaga at koma lætt. Og eg plagi at megna at finna orð, sum lýsa allar mínar støður, tankar og kenslur.  Men tað stóra spektrið av kenslum, sum støðugt rasera innaní mær, blokera fyri heilafunktiónini. Eg fungeri ikki, sum eg plagi. Sum eg eigi. Eg gloymi illa. Eg finni ikki orðini, eg ynski at nýta. Eg gloymi, hvat eg yvirhøvur ætli mær at siga. Ella gera. Men tá míni orð ikki strekkja, kann eg altíð endurnýta orðini hjá øðrum.  Sterkasta og støðugasta kenslan er sorgin, nú eg fati, at Benjamin veruliga er farin.  Síðani er tað tann heilt ófati...

Hvat er man, tá man missir eitt barn? Einkja - tá man missir mannin Einkjumaður - tá man missir konuna Móðurloysingur - tá man missir mammu sína Faðirloysingur - tá man missir pápa sín Foreldraleysur - tá man missir bæði foreldrini ...men hvat er man, tá man missir eitt barn? Eitt orð er "barnloysi" - men tað er nakað annað. Eg eri ikki barnleys. Eg havi tvær gentur - og so ein drong, sum er í himlinum. Hvat ger tað so meg? Hví er einki heiti fyri foreldur, sum missa børn? Hví er einki mál, sum hevur eitt heiti fyri hesa støðuna? Ein av teimum vísu gestunum, sum vitjaði meg ein dagin, helt, at tað mundi vera tí, at tað er ov svárt at seta orð á. - Um vit geva tí eitt heiti, so viðurkenna vit samstundis eisini møguleikan fyri, at tað kann henda. So viðurkenna vit møguleikan fyri, at foreldur kunnu missa síni børn. Og tað er ein ov ræðulig staðfesting - tað makta vit ikki at hugsa um. Tað kann væl vera, at hon hevur rætt. Tá tú ikki hevur mist eitt barn, ...

Eg minnist. Hvussu eg skundisliga savnaði alt tað, vit høvdu brúk fyri, og alt tað, vit kanska fingu brúk fyri. Eg minnist, hvussu glaður tú vart, tí vit fóru út. Hvussu vit smekkaðu brúnu hurðina við gylta knobbalásinum, nikkaðu blídliga til sigarroykjandi, bláklædda durðavørin við leðurhúð og einari tonn. Eg minnist, hvussu sólarljósið blendaði okkum, tá vit komu útum. Hvussu sólin varliga prikaði í húðini, sum vaknaði hon úr dvala. Minnist ljósu gongubreytarflisarnar við blómumynstrinum mitt í. Rútmiska ljóðið av tínum koyristóli eftir flisunum. Minnist stinkin, tá vit gingu framvið hundaparkini, har hundaeigarar lótu hundar sínar gera síni ørindi undir litføgra listarverkinum "kvinnan við fuglinum" hjá Miró. Hon hevjaði seg errin høgt yvir øll og alt - eisini hundalortarnar. Minnist larmin frá Plaza de España - ótolnir floytandi bilar, prutl, tónleikur, fólk og springvatn - og hvussu vit har máttu zig-zagga millum flokkar av ferðafólkum við kortum og kamera'u...

Nú klokkan fer um midnátt og tað er vorðið 2. páskadagur, eru tað sjey vikur, síðani Benjamin fór. Men hóast hann er farin, er hann tað kortini ikki. Tað er ikki liðugt. Benjamin er alt annað enn "yvirstaðin". Eg síggi hann allatíðina. Ella rættari: eg síggi allatíðina, hvar hann ikki er. Eg síggi hvønn morgun tóma kamarið. Eg síggi hvønn dag tóma staðið í køkinum, har hann altíð plagdi at sita og fáa masku. Eg síggi góða plássið í gongini, tí eingin koyristólur er har meiri. Eg kanni hurðar í húsum, eg ikki havi verið í fyrr, fyri at vita, um Benjamin mundi havt sloppið inn. Eg varnist skógvar, sum standa óruddiliga fyri úthurðina, tí tað einki ger, at teir standa so, nú eingin koyristólur skal forbí kortini. Eg hugsi, um eg mundi orkað at borið ella trillað hann, um eg fari túr - ella um eg mundi havt sitið við hús og gjørt okkurt annað, sum so mangan - ístaðin fyri at ganga í grasinum ella framvið ánni. Eg varnist bítandi kuldan og vindin, sum nú einki gera...