Hvat hendir tá man doyr?

Páskirnar.

Tær hava mongu seinastu árini verið mín yndishøgtíð. Ljósar, róligar og nærverandi. Ikki so strongdar, sum jólini mangan blíva.

Góð tíð, róligt tempo og lív. Bæði hitt jørðiska, várliga. Og tað himmalska.

Páskirnar geva stundir at hugsa. Aftur í ár eru tær, sum tær altíð hava verið - men kortini eru tær í ár sum ongantíð fyrr.

Tí eins og á hvørjum ári hoyra páskirnar og grøvin óloysiliga saman. Men ongantíð fyrr hevur grøvin verið so ítøkilig fyri mær, sum nú, tá eg einar tvær ferðir dagliga vitji Benjaminsa grøv.

Spurningurin um, hvat hendir tá man doyr, hevur altíð verið ein áhugaverdur eksisteniellur spurningur, sum eg mangan havi diskuterað - men við eini ávísari fjarstøðu. Tí sum flestøll onnur havi eg havt so ilt við veruliga at fata deyðan.

Nú er hann so sera ítøkiligur. Dagliga nærverandi. Og tí er tað abstrakta "hvat hendir tá man doyr?" nú blivið til tað grúsomt konkreta "hvar er Benjamin nú?"

Ikki longur hypotetiskt - men veruligt.
Hjartaknúsandi konkret.

***

At hugsa, at lívið endar við deyðanum, er mær fullkomiliga ómøguligt.

Eftir at hava sæð bæði babba og Benjamin doyggja, kann eg ikki keypa tankan um, at tað bara er liðugt. Slutt. Og einki meir. Tí fyri mær er tað so sera eyðsýnt, at tað bara er kroppurin, sum doyr. At alt tað, sum man er fer víðari. Sálin fer víðari. Hon endar ikki - hon fer - og hon heldur fram.

Eg sá, hvussu Benjamin varð tikin úr sínum jørðiska hylstri, sum lá deytt eftir hjá okkum.

Sjálvur fór hann víðari. Tað var eingin ivi. Hann var farin.

Men hvar?

Eg havi altíð verið sannførd um, at tá vit doyggja, fara vit til himmals. Eg havi altíð verið sannførd um, at páskirnar eru brúgvin millum hitt jørðiska og hitt himmalska.

Men tað er kortini hvør sítt at kjakast teoretiskt-átrúnaðarligt um hesa brúnna - og so at líta henni mítt barn til.

Tað er undarligt, hvussu lætt tað er at hava sterkar sannføringar í viðgongd. Tað er hópin verri, tá tað gongur ímóti. Tá sannføringin um eftirlívið hjá tínum egna barni avhongur av tíni trilvandi trúgv.

Eitt er sannføringin um, hvørt hendan brúgvin ber meg sjálva. Nakað heilt annað er at hava somu sannføring, tá hon skal bera Benjamin.. Heldur hon veruliga? Allan vegin inn í himmalin?

Ver ikki so skjót at ivast í tíni trúgv - og trúgva uppá tín iva, ljóðar ein frasa.

Tað trupla er jú, at styrkin á brúnni til himmals bara hongur saman við styrkini av míni trúgv.

Í fyrstuni var hon sterk, svitaleys. Nú er hon til tíðir skirvislig. Veik. Men hon er tað einasta, eg havi.

Har eg nú eri stødd, er einki annað, sum ber, enn brúgvin av trúgv.

Hevði eg ikki hesa vónina, haldi eg ikki, at eg nakrantíð vildi komið up úr seingini aftur. Tí so kundi alt veruliga gjørt tað sama..

Men eg eri sannførd um, at man ikki doyr, tá man doyr.

***

Nú páskirnar aftur eru, er alt sum vant. Kortini er alt broytt.

Benjaminsa grøv er nú okkara Benjamin-basa her á foldum.

Hon er nú einasta staðið, har eg nú kann nýta eitt sindur av teirri orkuni, sum eg seinastu 12 árini havi nýtt til hansara. Heldur enn at bera, trilla og klemma kann eg nú planta, hugna um og strúka hendurnar eftir steininum.

Samstundis, sum tað er staðið, eg fari, fyri at gera okkurt praktiskt fyri hann, er tað eisini staðið, eg fari fyri at minna meg sjálva á, at hann ikki er her longur.

»Beibei - Benaniin« rópar Vársól, hvørjaferð vit fara avstað aftur úr kirkjugarðinum.
»Nei, Vársól, ikki siga bei. Benjamin er ein eingil. Hann kemur jú við okkum« er Óluva Lín altíð kvik at svara.

Og nú páskamorgun nærkast, er faktiskt einki annað enn júst grøvin, sum ber vón.

Tað mest vónleysa staðið er blivið tað mest vónríka.

Eg veit ikki, hvat hendir, tá man doyr. Men eg eri sannførd um, at man ikki doyr.

Eg eri sannførd um, at báðar genturnar hava rætt.

Samstundis, sum vit siga bei við Benjamin, sum hann var, so kemur hann framvegis við okkum. Soleiðis, sum hann nú einaferð er.

Í síni himmalsku dimensjón.

Inntil vit sjálvi eiga tørn - og vit hittast aftur...